Biedrzeniec anyż

 góra

Głównym składnikiem olejku z owoców anyżu jest anetol- do 90%. Jako roślinę leczniczą anyż stosowano już w starożytności w Egipcie i Grecji. Stosowany szeroko jako przyprawa jak również w lecznictwie. We współczesnej medycynie anyż używany jest jako środek rozkurczowy i wykrztuśny, używa się go przy nieżytach żołądka i jelit, wzdęciach i niestrawnościach a także w astmie i stanach zapalnych górnych dróg oddechowych, oraz zwykłej chrypie. Owoc anyżu jest także dobrym środkiem mlekopędnym, picie herbatki z niego wskazane jest dla matek karmiących. Chroni doskonale przed ukłuciami komarów.

Cynamonowiec cejloński

 góra

Stosowany jako przyprawa oraz w lecznictwie od ponad 5 tys. lat. Olejek cynamonowy zawarty w korze młodych gałązek ma działanie dezynfekujące oraz bakteriostatyczne. Przyjmowany doustnie oddziaływuje przede wszystkim na układ trawienny, wzmacnia żołądek i poprawia apetyt.

Eukaliptus

 góra

Największe znaczenie lecznicze posiada eukaliptus gałkowy z którego liście otrzymuje się olejek eteryczny zawierający głównie cyneol zwany też eukaliptolem, posiada on silne właściwości przeciw bakteryjne i wyksztuśnie. Poza tym działa przeciw zapalnie i uspakajająco. Naparów z liści eukaliptusa można używać do przemywania ropiejących ran i owrzodzeń, jak również do irygacji w stanach zapalnych kobiecych narządów rodnych. Kurację olejkiem eukaliptusowym w formie doustnej należy stosować zgodnie z zaleceniem lekarza. Olejek eukaliptusowy stosowany zewnętrznie, działa szczególnie korzystnie, gdyż pobudza, odświeża, zmniejsza uczucie zmęczenia dodatkowo posiada właściwości dezodorujące i dezynfekujące skórę. Wdychanie olejku eukaliptusowego jest korzystne dla astmatyków i przynosi im ulgę, dobroczynnie działa na układ oddechowy.

Goździkowiec wonny,

 góra

Znany i ceniony w wysoko cywilizowanych państwach wschodu już w starożytności. Posiada właściwości przyprawowe i lecznicze. Współcześnie w lecznictwie stosowany jako bardzo skuteczny środek antyseptyczny i przeciwbólowy, szczególnie w stomatologii.

Imbir lekarski,

 góra

Ojczyzną imbiru lekarskiego jest Azja wschodnia i wyspy oceanu Spokojnego. Stosowany zarówno jako przyprawa jak też roślina lecznicza. Działa p.bólowo, rozgrzewajaco, posiada właściwości bakteriobójcze, Stosowany z dobrym skutkiem w leczeniu zaburzeń trawiennych, działa wiatropędnie, stosowany pomocniczo w leczeniu przewlekłego zapalenia jelit jak również pomocniczo przy zatrzymywaniu moczu.

Jodła syberyjska,

 góra

Ważniejszymi substancjami szyszkach, żywicy, igłach i młodych gałązkach jodły są olejki eteryczne: pinen i limonen. Stosowane do wewnątrz posiadają działanie szkodliwe, gdyż powodują ostre zapalenie żołądka i jelit, a także uszkadzają nerki- stosować pod ścisłą kontrolą lekarza. Stosowane zewnętrznie, posiadają szerokie zastosowanie. Tradycja używania olejku z jodły syberyjskiej wywodzi się z Dalekiego Wschodu, gdzie tamtejsze ludy mają spore doświadczenie w leczeniu tym olejkiem. Zgodnie z ich zaleceniami przy anginie wskazane jest owiniętą na patyczku watką, pędzlować migdałki podniebne, przy grypie należy co 5-6 godzin wcierać olejek w gardło i stopy, jeśli cierpimy na astmę, bądź na zapalenie górnych dróg oddechowych, korzystne jest nacieranie olejkiem gardła i piersi połączyć z inhalacją. Inhalacja powinna trwać minimum 5 minut. Olejek jest niezły środkiem przeciw kaszlowym. Olejek syberyjski można także stosować pomocniczo przy leczeniu impotencji wtórnej i mężczyzn i oziębłości płciowej u kobiet. Olejek wciera się energicznie w okolice krocza. Olejek jodły syberyjskiej jest doskonały przy leczeniu egzemy, czyraków i owrzodzeń oraz trudno gojących się ran, gdyż posiada on silne właściwości gojące, bakteriobójcze a także przeciwgnilne.

Kasztanowiec zwyczajny

 góra

Kasztanowiec dostarcza kilku związków leczniczych; m.in. w Bułgarii produkuje się antybiotyki z nasion kasztanowca. Stosowany wewnętrznie ma szerokie zastosowanie m. in. rozkurczowe, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, łagodnie zapierające. Przy przeroście prostaty ułatwia wydalanie moczu. Wskazania lecznicze wyciągów z kasztanowca zwyczajnego są b. szerokie i obejmują również : hemoroidy, dolegliwości w okresie klimakterium, stany zapalne wątroby, gruczołu krokowego, miednicy mniejszej, nieżyty przewodu pokarmowego, krwawienia jelitowe, żylak powrózka nasiennego, obrzęki głośni, płuc, a nawet mózgu. Stosowany zewnętrznie przy żylakach nóg, odmroziny, obrzęki skóry i tkanki podskórnej, krwiaki, zapalenia ścięgna, zakrzepowe zapalenia żył, zapalenia naczyń włosowatych skóry, zakrzepy i zastoje żylne, nadmierna przepuszczalność naczyń. Hemoroidy, zastoje żylne, zakrzepy, obrzmiewanie kończyn, zaburzenia w ukrwieniu tkanek (uczucie zimna, mrowienie, pieczenie, wysiłkowe bóle nóg, bóle stawów, krzyża, nocne bóle ramion, kurcze mięsni i łydek, zapalenie żył. Działań ubocznych przy stosowaniu zewnętrznym nie stwierdzono.

Lawenda lekarska

 góra

Stosowana już w starożytności jako przyprawa a także cenna roślina lecznicza. Głównym składnikiem lawendy jest olejek eteryczny zawierający do 60% linalolu. Kwiaty lawendy mają właściwości antyseptyczne i bakteriobójcze, działają uspakajająco, znieczulająco i antyreumatycznie, hamują nadmierny rozwój flory bakteryjnej, działają napotnie, oraz moczopędnie, wiatropędnie i żółciotwórczo, przeciwdziałają wzdęciom i bólom brzucha spowodowanym nagromadzeniem gazów, sprzyjają w wydzielaniu soków trawiennych i wzmagają ruchy perystaltyczne jelit, uspakajają akcje serca i podnoszą jego odporność. Lawenda jest niewskazana przy chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Zewnętrznie lawenda może być stosowna jako środek antyseptyczny, odkażający, gojący, pasożytobójczy, i owadobójczy. Reguluje nerwowy układ skórny, rozszerza naczynia włosowate, działa przeciwbólowo. Leczy różnego rodzaju rany, wrzody na nogach (proste, zakażone i zgorzelinowe), przetoki odbytu, krocza, egzemy (chroniczna i około odbytowa) upławy białe, oparzenia, dolegliwości płucne, trądzik młodzieńczy i różowaty, ukąszenia owadów, wszawica, świerzb, łysienie, jako środek przeciwko przewlekłym bólom mięśniowym i stawowym, zapaleniu korzonków nerwowych do inhalacji jamy ustnej, gardła, oskrzeli, i przewodów nosowych.

Mięta pieprzowa

 góra

Znana i stosowana od 2 tys. lat p.n.e. Surowcem leczniczym są liście które zawierają głównie mentol w olejku eterycznym a także wit. C, karoten, rutynę, betainę i inne. Wyciąg z liści działa pobudzająco na układ nerwowy i wzmaga czynność wydzielniczą żołądka, wątroby, ułatwia trawienie, pobudza łaknienie, zmniejsza napięcie mięśni gładkich jelit i dróg żółciowych, działa wiatropędnie, zmniejsza wzdęcia, działa przeciwskórczowo i aseptycznie ogólnie a w szczególności w jelitach niszcząc drobnoustroje Gram- dodatnie i Gram- ujemne, działa uspakajająco, lekko pobudza popęd płciowy, znieczula, łagodzi kwasy żołądkowe zgagę. Przy dużych dawkach ogranicza i hamuje senność. Zewnętrznie stosowana działa antyseptycznie, przeciwpasożytniczo - wykorzystywana jest do płukania jamy ustnej i gardła, chłodzące i zmniejszające obrzęki w nieżytach- do smarowania przy nieżycie nosa i obrzęku błony śluzowej, stosowana w niektórych chorobach skórnych, zmniejsza bóle i stan zapalny jest bardzo silnym środkiem bakteriobójczym również dla szczepów antybiotykoodpornych. Na nieuszkodzoną skórę mentol działa przeciwświądowo, wywołuje uczucie chłodu. Przy bólach nerwowych, migrenowych, reumatycznych, neuralgicznych stosuje się smarowanie olejkiem, natomiast inhalacje w nieżytach gardła, krtani i oskrzeli. Równie skuteczne przy bólach głowy jest smarowanie olejkiem czoła, masowanie olejkiem skroni oraz karku.

Nagietek lekarski

 góra

Ojczyzną nagietka jest obszar morza śródziemnego. Jest uprawiana jako roślina ozdobna jak również w celach leczniczych. Surowcem leczniczym jest kwiat nagietka (bez dna kwiatowego). Wyciąg z nagietka nieznacznie podwyższa wytwarzanie soku żołądkowego, wytwarzanie żółci w wątrobie, a także wywiera działanie przeciwskurczowe na przewód pokarmowy oraz drogi żółciowe, ułatwia przepływ żółci do dwunastnicy, pobudza krwawienia miesięczne. Działa silnie przeciwzapalnie oraz słabo przeciwbakteryjne, wykazuje działanie antybiotyczne, przyspiesza gojenie ran i wykazuje właściwości przeciwrzęsistkowe. Doustnie nagietek stosowany jest przede wszystkim przy skąpej menstruacji, zapaleniu przydatków, krwawieniach macicznych. Rzadko używany jest w stanach zapalnych i nieżytowych żołądka, jelit, wątroby, dróg żółciowych, pomocniczo w chorobie wrzodowej, w okresie rekonwalescencji, po zabiegach chirurgicznych(żołądek, jelita, pęcherzyk żółciowy), również po operacyjnym usunięciu nowotworu. Ponadto stosowany jest przy niedokwaśności , ropnym zapaleniu okrężnicy, stanach skurczowych przewodu pokarmowego oraz dla ułatwienia gojenia i wypełniania ubytków w błonie śluzowej i tkance łącznej. Zewnętrznie stosuje się go na uszkodzenia skóry, stłuczenia, odmrożenia, oparzenia (zwłaszcza promieniami nadfioletowym-słońce) owrzodzenia żylakowe, zapalenia błon śluzowych jamy ustnej, gardła oczu, pochwy, pomocniczo przeciw rzęsistkowi pochwowemu i przy postępującym zaniku nabłonka pochwy-nadżerkach (irygacje).

Olejki eteryczne

 góra

Olejki eteryczne (Oleum aethereum) stanowią grupę produktów pochodzenia roślinnego otrzymywanych najczęściej na drodze destylacji z parą wodną świeżych, względnie wysuszonych roślin, którą to metodę opracował jeszcze słynny arabski lekarz Awicenna. Olejki eteryczne są wieloskładnikowymi mieszaninami związków terpenoidowych i fenolowych, o budowie alkoholi, aldehydów, ketonów, kwasów, estrów i eterów. Zwykle dominują w nich pojedyncze substancje nadające olejkom charakterystyczny zapach, determinujące aktywność farmakologiczną i działanie lecznicze a także inne składniki występujące w mniejszych ilościach i tworzące swoisty ,,bukiet zapachowy” danego olejku. Obecnie znanych jest już ponad 3000 związków występujących w olejkach eterycznych. Olejki są cieczami lotnymi o właściwościach lipofilnych, przeważnie lżejszymi od wody, dobrze rozpuszczalnymi w rozpuszczalnikach organicznych, tłuszczach i alkoholu, ale nierozpuszczalnymi w wodzie. Znane były już od czasów starożytnych i używane między innymi do produkcji pachnących pomad i maści. Naczynia na maści znajdowano w wykopaliskach na terenie Egiptu, Indii, Chin, Europy a najstarsze sięgają 6000 lat p.n.e. Stare księgi indyjskie, egipskie papirusy, Biblia i Koran opisują różne możliwe zastosowania naturalnych substancji zapachowych. Anakreon zalecał smarowanie głowy pachnącymi olejkami, jako że miało to wywierać zbawienny wpływ na myślenie, odwagę i uczucia, kapłani egipscy używali olejków eterycznych do mumifikowania ciał, leczenia depresji i schorzeń nerwowych, w Babilonii dodawano olejków do materiałów budowlanych i dezynfekowano przy ich pomocy świątynie, w Koryncie w 500 r.p.n.e. istniała wytwórnia wonności. Wonności w formie maści, olejków, żywic i korzeni stanowiły bardzo cenny podarunek, świadczyły o bogactwie i taki podarunek otrzymał Salomon od królowej Saby, natomiast Kleopatra używała poduszek wypchanych płatkami róż. Najstarszy dokument mówiący o leczniczych właściwościach olejków to tabliczka z pismem klinowym napisana przez Sumerów 3000 lat p.n.e., Pliniusz w ,,Historii naturalnej” podaje ok.200 recept na medykamenty z ruty, lilii, mięty, róży, fiołka, Hipokrates i jego uczniowie używali olejku różanego do leczenia wielu schorzeń ginekologicznych. W średniowieczu zauważono, że miejscowości, gdzie produkowano olejki eteryczne unikały zarazy, co dobitnie wykazało z jednej strony działanie antyseptyczne olejków, z drugiej natomiast pozytywny wpływ na ludzi. Wykorzystano to w latach bardziej nam współczesnych przy zakładaniu parków zdrojowych tworząc specjalne strefy o zaprojektowanym odpowiednio zestawieniu roślin. Trzeba zresztą wiedzieć, że flora lądowa emituje do atmosfery ok.360 mln ton olejków. W I połowie XX wieku rozwinęła się dzięki francuskiemu chemikowi Gatefosse i farncuskiemu lekarzowi Valnet gałąź wiedzy nazwana aromaterapią, zajmująca się terapią z zastosowaniem olejków eterycznych.. Olejki podawano drogą wziewną (inhalacje, wąchanie), przez skórę (nacieranie, masaże, kąpiele, kompresy) lub doustnie. Wraz z rozwojem farmakologii leczenie przy pomocy ziół, w tym także olejków eterycznych zaczęło odgrywać mniejszą rolę. Obecnie obserwuje się pewien renesans zastosowania olejków eterycznych w terapii (a w każdym razie taka jest nasza w tym rola), ponieważ są to preparaty dość skuteczne w wybranych jednostkach chorobowych, nie stwierdzono natomiast niekorzystnych interakcji z lekami ani działań ubocznych. Generalnie rzecz biorąc olejki eteryczne wykazują działanie rozgrzewające, przeciwbólowe, przeciwzapalne, wykrztuśne, zwiększające sekrecję drzewa oskrzelowego, antyseptyczne. Stąd też w pulmonologii stosowane są w kilku celach terapeutycznych intensyfikują ruch rzęsek aparatu migawkowego, co prowadzi do szybszego usunięcia wydzieliny w drogach oddechowych (olejki anyżowy i tymiankowy) zwiększają sekrecję wydzieliny oskrzelowej znoszą lub zmniejszają skurcz mięśniówki gładkiej oskrzeli ograniczają obrzęk zmienionej zapalnie błony śluzowej w drzewie oskrzelowym (olejek goździkowy, tymiankowy, lawendowy) wykazują zróżnicowaną aktywność antybiotyczną wobec patogennych bakterii oraz grzybów (olejki tymiankowy, szałwiowy, goździkowy, miętowy) zmniejszają aktywność cyklooksygenazy i lipooksygenazy (olejek cynamonowy, goździkowy, tymol) Wskazania do stosowania olejków eterycznych są dość szerokie : bóle stawów (w tym reumatyczne), bóle mięśni, bóle głowy, nerwobóle, infekcje i nieżyty dróg oddechowych (w tym infekcje grypopodobne), dezynfekcja jamy ustnej, zaburzenia funkcji układu pokarmowego i nerwowego, zaburzenia menstruacji. W przypadku preparatów firmy Alpa aktualnie zarejestrowanych w Polsce preferowana jest droga wziewna i przez skórę. Wziewne podawanie olejków eterycznych możliwe jest kilkoma metodami :

• nacieranie klatki piersiowej – olejek parując z powierzchni skóry jest inhalowany przez pacjenta.

• inhalacje domowe – do szklanki wrzącej wody dodaje się kilka – kilkanaście kropli olejku, przykrywa głowę i szklankę ręcznikiem i wdycha. Dodanie kilku kropli do nawilżacza powietrza powoduje rozpylenie olejków w pomieszczeniu w przypadku dzieci zawieszenie chusteczek nawilżonych olejkami w pobliżu łóżeczka.

Przy stosowaniu na skórę zaleca się wcieranie lub masaż z użyciem olejku.

Pieprz kubebowy

 góra

Jest rośliną tropikalną, stosowany powszechnie jako przyprawa. Zawiera sabinen i cyneol. Ma właściwości rozgrzewające, pobudzające i drażniące. Wydatnie ułatwia trawienie jak również poprawia pracę serca. Nadużywanie pieprzu jest szkodliwe dla nerek, wątroby i jelit, szczególnie niewskazany dla osób z chorobą wrzodową.

Pokrzywa zwyczajna

 góra

Surowiec zielarski stanowią liście, rzadziej korzenie. Zawiera mikroelementy: wapń, magnez, fosfor, żelazo, siarkę, potas, jod, krzem, sód oraz witaminy: A,C,B-2,K-1, karotenoidy, także chlorofil, flawonoidy, histaminę, garbniki, kwasy organiczne,  serotoninę. Wyciąg z pokrzywy zwyczajnej ma właściwości moczopędne, stosowany w stanach zapalnych dróg moczowych, kamienicy moczowej, oczyszcza organizm ze złogów kwasu moczowego, zwęża naczynia krwionośne, hamuje krwawienie, odprowadza złogi żółciowe z dróg przewodów żółciowych, korzeń pokrzywy stosuje się w leczeniu przerostu gruczołu krokowego (prostaty), poprawia pracę wątroby i dzięki temu odtruwa organizm, wzmacnia żołądek, zmniejsza nadmierną potliwość. Ma działanie przeciwbiegunkowe, przeciwinfekcyjne, przeciwanemiczne, przeciwkrwotoczne, przeciwgośćcowe i rewulsyjne. Poprawia ogólną przemianę materii, pobudza wytwarzanie enzymów trzustkowych i zwiększa produkcję czerwonych krwinek i hemoglobiny. Zewnętrznie stosowana przy łojotoku skóry głowy i łupieżu, nadżerkach (aftach), do irygacji pochwy w stanach zapalnych i upławach, w infekcji jamy ustnej, grzybicy skóry, liszai, błon, narośli, ran oparzeniowych i zapalenia skóry. Odżywia cebulki włosowe, leczy łojotok i łupież, stosowana również przy wypadaniu i siwieniu włosów

Rozmaryn lekarski

 góra

Znany i stosowany w starożytności. Używany głównie jako przyprawa, ale posiada również spore zalety lecznicze. Głównymi składnikami olejku rozmarynowego są cyneol, borneol, kamfen, limonen i pinen ponadto garbniki, gorycze, flawony i inne. Stosowany w lekkich zaburzeniach trawiennych, niedokwaśności i kamienicy żółciowej, stanach skurczowych jelit, dróg żółciowych i moczowych. Przywraca normalną perystaltykę jelit, zwiększa przepływ żółci z pęcherzyka żółciowego do dwunastnicy. Działa wzmacniająco, posiada właściwości bakteriobójcze (niszczy gronkowce i paciorkowce), dezynfekuje skórę. Niewskazane jest stosowanie wyciągów z rozmarynu w okresie menstruacji i ciąży. Zewnętrznie w bólach mięśni i osłabieniu krążenia obwodowego oraz w dermozach na tle bakteryjnym.

Sosna zwyczajna

 góra

W skład olejku sosnowego znanego i używanego w czasach starożytnych wchodzą m. in. pineny, limonen, borneol. Pączki sosny posiadają właściwości moczopędne, wykrztuśne, napotne stosowany jest zwykle przy zapaleniu oskrzeli, przeziębieniach, kaszlu, chrypce. W lecznictwie znajduje również zastosowanie terpentyna otrzymywana z żywicy sosnowej, stosuje ja się przy bólach reumatycznych, przy odmrożeniach oraz do inhalacji podobnie jak olejek sosnowy w schorzeniach dróg oddechowych. Kąpiele lub masaże z użyciem sosnowego olejku eterycznego mają właściwości wzmacniające, lekko pobudzające, są zalecane dla osób starszych oraz wyczerpanych fizycznie oraz psychicznie.

Tymianek

 góra

Stosowany był już przez Hipokratesa. Tymianek zawiera głównie tymol i karwakrol, p-cymol, alfa-pinen, linalol, borneol, cyneol, związki trójterpenowe, flawonoidy i substancje goryczkowe. Dwa fenole tymianku leczą podobnie jak olejek eteryczny tymianku w całości i są używane jako składniki różnych preparatów. Olejek eteryczny z tymianku działa silniej antyseptycznie niż woda utleniona, gwajakol czy woda utleniona. Olejek tymiankowy ze względu na swoje mocne właściwości stosowany doustnie powoduje bóle głowy, nudności i inne dolegliwości. Stosowany wewnętrznie powinien być w formie rozcieńczonej w ściśle kontrolowanych ilościach. Jest środkiem pobudzającym organizm fizycznie oraz psychicznie, wpływa na krążenie krwi w naczyniach włosowatych. Wzmacnia sprawność układu nerwowego, pobudza sprawność umysłową, podwyższa ciśnienie krwi, jest afrodyzjakiem. Kąpiele lub masaże z użyciem tymiankowego olejku eterycznego mają właściwości wzmacniające, lekko pobudzające, są zalecane dla osób starszych oraz wyczerpanych fizycznie oraz psychicznie. Działa ponadto znieczulająco, przeciwzakrzepowo, przeciwkaszlowo, przeciwbólowo, przeciwwzdęciowo, przeciwastmatycznie, wykorzystywany w schorzeniach dróg oddechowych. Zewnętrznie może być stosowany jako antyseptyk, środek bakteriobójczy, przeciwgnilny, przeciwreumatyczny, leczy artretyzm, dnę moczanową, reumatyzm stawowy i mięśniowy, działa przeciwpasożytniczo, przyspiesza zabliźnianie trudno gojących się ran, niszczy drożdżaki i grzybki, skuteczny w zapaleniach jamy ustnej, dziąseł, zębów i migdałków, siniakach i opuchlinie, również chorobach skóry, czyrakach, ranach i owrzodzeniach wywołanych bakteriami ropotwórczymi, białych upławach, likwiduje świąd sromu. Silniejsze działanie bakteriobójcze i właściwości zabliźniające rany, mają olejki nadtlenione odterprnowane niż olejki eteryczne w stanie surowym. Olejki eteryczne nadtlenione,  w 10% rozcieńczonym roztworze mydlanym niszczą florę bakteryjną jamy ustnej w ciągu 3 minut. Sproszkowany suchy tymianek jest dobrym środkiem do czyszczenia zębów i wzmacniania dziąseł przy paradentozie. Konserwuje żywność.

Żywokost lekarski

 góra

Leczniczo stosuje się korzeń, już w czasach Galena stosowany był przy krwawieniach z dróg oddechowych, w postaci okładów na rany siniaki, złamania. Na początku XX w przebadany dokładnie przez angielskiego lekarza C.J.Macalistera który wykazał zdolność żywokostu, do regeneracji i granulacji tkanek, okłady z żywokostu mają właściwości szybkiego gojenia się ran, owrzodzeń i oparzeń. Obecnie Korzeń żywokostu stosowany jest tylko zewnętrznie ze względu na obecność w nim alkaloidów pirolizydynowych.

„Naturalna FitoTerapia”

 góra

Receptura preparatów „Naturalna Terapia” opiera się na stuletnim doświadczeniu fitoterapeutycznym, potwierdzonym w licznych badaniach klinicznych. Będący podstawą receptury wyciąg z ziół leczniczych zawiera olejki roślinne: anyżowy, cynamonowy, eukaliptusowy, goździkowy, kosodrzewinowy, kubebowy, lawendowy, rozmarynowy i tymiankowy, wzbogacone naturalnymi składnikami czynnymi potęgującymi ich działanie (octan izoborneolu, octan terpineolu, linalol, nerol oraz mentol). Preparaty „Naturalna Terapia” jako oparte na składnikach naturalnych, są nie tylko wysoce skuteczne, ale także – w odróżnieniu od leków otrzymywanych na drodze syntezy chemicznej – nie powodują skutków ubocznych, nawet przy długotrwałym stosowaniu. Formuła ziołowa Alpa ma najbogatszy skład ze wszystkich znanych preparatów tego rodzaju, a dodatkowo, dzięki  naturalnym substancjom roślinnym, wyzwalających synergizm podstawowych składników osiąga wręcz cudowną skuteczność.